Deel 9: De verkoop van Trebbichau

Op een dag krijg ik een mail van Rooimans, ergens einde zomer 2012. We zijn dan dus een jaar in faillissement.

Rooimans schrijft dat zich een geïnteresseerde heeft gemeld voor Trebbichau en dat zij het huis via bieding gaat verkopen. Ik ben de andere partij, indien ik dat wil.
Ik wil!

Wat gaat die ander in godsnaam bieden? Het huis kostte ons in totaal meer dan 350.000 euro, ik heb 30.000 te bieden. Het zal niet lukken, wie is die ander, waar komt hij vandaan, is het een Duitser, Nederlander, iemand uit de buurt? De spanning in huis stijgt enorm.

Ik bel De Bie: het is zover; er is een geïnteresseerde, ik moet mijn bod gaan doen.
Han en ik zijn compleet opgewonden, fluiten elkaar terug als we iets te ver gaan in fantasie, wat we met het huis gaan doen. Blijdschap, angst, hoop, we slapen er slecht van en praten aan één stuk door over de mogelijkheden, Na heel veel verdriet, durven we bijna niet te hopen.

Rooimans schrijft nog dat als de biedingen niet héél ver uit elkaar liggen, zij mij het huis zal gunnen omdat ik een zo groot belang heb. Dit doet ons nóg meer hopen, je weet het niet... misschien.... als het eens waar mocht zijn, dan hebben we weer een toekomst, een doel, een leven...

Ik moet mijn bod uitbrengen op een bepaalde datum vóór 17.00 uur.
Ik besluit nét iets meer te bieden dan 30.000 euro, ik geloof 31.112,-- euro. Ik vreet mezelf bijna op van de zenuwen en zit constant achter mijn PC.
Geen bericht na 17.00 uur, niets. Geen mail, geen bel.

De volgende ochtend, eindelijk, heb ik Rooimans aan de lijn. Mijn beste vriendin en Han zijn er ook en ik zet de telefoon op luidspreker. Rooimans zegt, helaas.... de ander bood meer.
Onze wereld stort in, we hebben het niet.....

Dat alles op een leugen berust, ik verschrikkelijk ben opgelicht door Rooimans en De Bie, leest u in het volgende deel.