Deel 2

De kennismaking met curator Broeseliske en haar hulpje Rooimans

Natuurlijk was de dag dat het faillissement werd uitgesproken zwaar, pijnlijk. Maar we wisten dat het ging gebeuren en waren er mentaal op voorbereid. We waren vastbesloten ons beste beentje voor te zetten en deze crisis te boven te komen.
Han was toen 66 jaar en voor hem was het afschuwelijk zijn levenswerk te verliezen, en zijn toekomst, wetende dat er niet veel meer op te bouwen zou zijn.

Naast het grote bedrijf, had Han ook een eenmanszaak, die viel binnen het privé faillissement. Bij dit bedrijfje waren 3 mensen in dienst. Op zekere dag was er een afspraak op kantoor, waar wij de curator zouden ontmoeten en het personeel zou worden ontslagen. Dit was voor Han ook onverteerbaar, juist het personeel, de mensen, daarvoor had hij altijd alles over gehad.

We zaten te wachten op de komst van de curator toen er geronk hoorbaar werd. Een sportwagen!
De wagen stopte voor de deur. We zaten aan een kantoortafel, dus zagen alleen de onderkant van de auto. De deur ging open en we zagen een paar leren laarzen uitstappen die met kordate passen naar de voordeur liepen van kantoor. De curator kwam binnen, pfff een vrouw! Met een leren jas, stampers en een sportwagen. En een andere vrouw, wat bedremmeld, en jong. De eerste was Broeseliske, de tweede Rooimans.

Er volgden allemaal formaliteiten, formulieren invullen, mededelingen van regels waaraan wij ons moesten houden. Ik zeg "we" maar ik zelf was niet failliet. Echter, als "vrouw van" moest ik ook bepaalde dingen doen en laten.
Wat ik me het meest herinner was de mededeling van Broeseliske "Als jullie doen wat ik zeg, hebben jullie weinig last van mij". Het leek een soort chantage.

Het personeel werd binnengeroepen: twee mannen van omstreeks 40 en een man van bijna 65. Deze mannen zouden hun baan verliezen, wisten dat en waren verdrietig en bang voor hun toekomst.
Broeseliske ontsloeg ze zonder veel woorden op staande voet, ze mochten niet eens gaan zitten. Het nam een minuut in beslag waarin werd medegedeeld dat ze zich bij het UWV dienden te melden en basta.
De man van bijna 65 kreeg kort daarna een ernstige hartaanval waarvan hij maanden moest herstellen. De impact op mensen is zo groot!
Ik hoorde de curatoren onderling smoezen "dat zij moesten opschieten, wilden ze de lunch op kantoor nog meemaken".

Waar leven wij van?

Als je failliet bent, mag je niks houden, ook niet als je je hele leven heel hard hebt gewerkt, voor heel veel mensen werkgever bent geweest, gezinnen hebt gevoed en heel veel, maar dan ook heel veel belasting hebt betaald.
Je moet alles inleveren: je huis (huizen), je auto, je eventuele bezittingen zoals kunst, sieraden, erfstukken. Je mag geen normaal inkomen hebben, alles wat boven 90% van het minimumloon valt (of 90% bijstand dat ben ik even kwijt), moet je inleveren.
Nu hadden wij alleen de AOW van Han, dus er viel niet veel in te leveren.
Maar alleen AOW, als je een gezin hebt met drie kinderen, daarvan kun je niet leven.

Wij hebben veel vrienden en familie die ons dierbaar zijn en andersom. Gelukkig is hiervan een groep bereid ons te steunen, ook voor langere tijd. Dit maakt het mogelijk om (voorlopig) op een enigszins acceptabele manier te leven.