Deel 5; Trebbichau, een kennismaking

Wij hebben in 2008 het huis gekocht van De Bie zie:

http://www.debie.info/view.asp?cntCat=1&cntId=1&id=10

Wij betaalden 200.000 euro voor dit huis. De Bie had het zelf gekocht voor de helft, dus hij maakte een aardige winst. Ok, hij is handelaar, wij wilden het huis graag hebben, dus we werden het eens. We hadden veel contact met elkaar en zijn ook bij hem thuis geweest.

Nu was het huis in het faillissement gevallen. Wij hadden geen hypotheek op dit huis, dus de totale opbrengst zou in de boedel vallen (met de boedel wordt bedoeld het totaal van opbrengsten dat in het faillissement valt). Uit deze boedel wordt ook de curator betaald en wat overblijft gaat naar schuldeisers. Curatoren schrijven heel veel dure uren, dus vaak blijft er niets over voor schuldeisers.

Han en ik spraken veel over de toekomst, hoe die in te vullen. Trebbichau speelde daarin een sleutelrol. Ik ben componist en word steeds bekender in binnen- en buitenland. Han is ook erg geïnteresseerd in muziek, naast zijn liefde voor huizen en het opknappen/inrichten van huizen. In Trebbichau zouden wij alles laten samenvallen: Han zijn huis, tuin en inrichtingswerk, ik mijn muziekkamer en de mogelijkheid musici te ontvangen en huisconcerten te organiseren.
Wij breidden onze plannen steeds meer uit: de gedachte aan een cultureel centrum werd geboren.

Wij hadden veel contact met dorpsbewoners. Zij waren altijd blij geweest met onze komst. Het "grote huis" stond al jaren leeg, was aan het vervallen, en wij als nieuwe eigenaar hadden het plan dit huis op te knappen en een bestemming te geven. Een cultureel centrum was ook voor hen een goed plan en zou het dorp meer aanzien geven.

Wij hadden als eerste in de kelderverdieping een Hausmeisterwohning laten bouwen en de balkons laten renoveren. De investering hiervoor bedroeg ca. 150.000 euro. De woning was al snel verhuurd voor 400 euro per maand. Op deze manier was het huis goed bewaakt en hadden wij inkomsten om het huis in stand te houden en verder te renoveren.

Han ging in die jaren regelmatig naar Trebbichau, wij brachten als gezin alle vakanties daar door. De kinderen vonden het er geweldig, hoewel de oudsten, net in de puberteit, het wel eens wat saai vonden. De jongste reed van kamer naar kamer op zijn driewieler, later op zijn waveboard.
Han reed rond op de grasmaaier om paden te maken, waar wij wandelden. Er werd in een bootje gevaren op het meer. Wij plukten honderden pruimen die de jongste in Nederland verkocht. Hij zat met een tafeltje en stoeltje langs de weg, en verkocht bakjes pruimen aan voorbijgangers. Als het lukte was hij enorm trots!

Aanvankelijk was er alleen een toilet in de kelder, dus als je "moest", moest je meteen op pad. Het was een aardig eindje lopen. Voor mij was dat druk verkeer, want de kinderen durfden aanvankelijk niet alleen naar de kelder. Later is er ook een toilet boven aangelegd.
In het volgende deel zal ik nog iets vertellen over onze eerste kennismaking met Trebbichau.